Terwijl de wereld vol spanning wacht op het aflopen van de Maya kalender op 21 december 2012 en in blijdschap dan wel in angst afwacht of de voorspelling van een grote transformatie zullen uitkomen, reist de vraag of deze transformatie niet al gaande is?
De voorspellingen over een grote transformatie zijn afkomstig van de Maya, Hopi, Inca’s en velen andere indianenstammen uit Midden en Zuid Amerika. De indianen brachten deze voorspellingen naar buiten, toen de eerste tekens van een veranderende aarde duidelijk zichtbaar werden. De voorkennis van een veranderend klimaat, het mondiaal toenemen van het aantal aardbevingen en vulkaanuitbarstingen zijn eeuwenoude geheime profetieën afkomstig van hun voorvaderen die de kunst van sjamanisme verstonden. Ook de Amerikaanse helderziende Edgar Cayce zag in de jaren dertig deze ‘aarde veranderingen’ die volgens hem zouden culmineren tussen 1958 en 1998.
De Nederlandse filmmaker Wiek Lensen, heeft deze boodschap van de indianen vastgelegd in zijn film ‘The Year Zero’, die helaas geen groot kassucces werd, niet in de laatste plaats omdat de hele 2012 thematiek slechts in een kleine kring van ingewijden bekend was toen de film uitkwam in 2001. De recente film ‘Apocalypto’ (december 2006) van regisseur Mel Gibson die de Maya als een gewelddadig en bloeddorstig volk afschildert zal dit ongetwijfeld wel worden, maar de film heeft helemaal niets te maken met de 2012 voorspellingen van de Maya, al lijkt de onheilspellende titel dit wel te suggereren. De film schildert de Maya af als barbaren en gaat geheel voorbij aan hun spiritualiteit, wetenschappelijke en astronomische kennis alsmede hun indrukwekkend nauwkeurige kalendersystemen waarvan de ‘Lange Telling’ kalender de meest bekende is.
Het is deze kalender die begon op 11 augustus 3114 v. Christus en zal eindigen op 21 december 2012 waarvan de Maya zeggen dat het einde van deze kalender het begin van een nieuw tijdperk zal inluiden, het tijdperk van de vijfde zon. De vorige tijdperken die zij aanduiden als zonnen zouden zijn afgesloten met wereldwijde rampen verbonden met de elementen water (zondvloed) of vuur (supernova’s en komeetinslagen). Het is opvallend dat er naast het verhaal van de Maya wereldwijd zo’n driehonderd verschillende zondvloed mythen bestaan. De meest bekende is het verhaal van de Grote Zondvloed uit het Oude Testament. De voorspellingen die gekoppeld zijn aan deze ‘Lange Telling’ kalender zijn samengevat in de Chilam Balams, het boek der profetieën van de Maya.
Nu staan de Maya overleveringen van een eindtijd natuurlijk niet op zichzelf. Bijna alle culturen en religies wereldwijd kennen wel een eindtijd scenario. Ook de bijbel in het boek ‘Openbaringen’ van Johannes spreekt over deze tijd. Maar zou het niet zo kunnen zijn dat deze ‘eindtijd’ in feite de overgang is naar een nieuw tijdperk, zoals dierenriem of zodiak dit impliceert? In New Age kringen is men er van overtuigd dat we ons in de overgang bevinden van het Vissen naar het Waterman tijdperk. Volgens astrologen zal het echter nog wel enkele honderden jaren duren eer het Waterman tijdperk aanbreekt, de schattingen hierover lopen namelijk behoorlijk uiteen.
Maya onderzoeker John Major Jenkins heeft het aflopen van de Maya kalender gekoppeld aan een bijzondere galactische gebeurtenis die zich in onze tijd afspeelt, namelijk de uitlijning van de zon op de dag van de winterzonnewende (21 december) met de galactische equator, zeg maar het vlak van ons melkwegstelsel. Deze uitlijning is heel bijzonder daar dit slechts éénmaal in de 26.000 jaar plaatsvindt.
Een fragment van het melkwegstelsel waar de ecliptica en de galactische equator elkaar snijden tijdens de winterzonnewende van 2012.
Dit heeft te maken met een verschijnsel dat ‘precessie’ heet. Precessie zelf wordt veroorzaakt door het tollen van de aardas. Onze aarde gedraagt zich namelijk als een grote doch zeer trage tol die ééns in de 26.000 jaar een omwenteling maakt. Het effect van dit tollen is dat de sterrenhemel boven ons niet stil staat maar langzaam met 1 graad per 72 jaar verschuift. Het gevolg hiervan is dat de poolster die recht boven de Noordpool staat en die wij kennen als de ster Polaris een andere ster was dan de poolster in de tijd van de Egyptenaren, namelijk Alpha Draconis. Alle ‘vaste’ sterren aan de hemel maken zo een volledige cirkelbeweging gedurende de precessie cyclus. Na ongeveer 26.000 jaar staan alle sterren weer op hun oorspronkelijke plek.
Via de dierenriem is deze precessie exact te volgen. De dierenriem bestaat uit twaalf dierentekens die sterrengroepen symboliseren die we vinden langs de denkbeeldige baan die de zon jaarlijks rond de aarde aflegt, de ecliptica. Wanneer we op een vast tijdstip in het jaar bijvoorbeeld op de dag van het lentepunt (21 maart) het sterrenbeeld nemen dat zich uitlijnt met de aarde en de zon, dan zien we dat dit sterrenbeeld of teken van de dierenriem iedere 2160 jaar precies één teken verschuift. Op dit moment staat het teken Vissen in het lentepunt en daarom spreken we van het Vissen tijdperk.
Figuur 1) Precessie cyclus van de aardas
Volgens inzichten uit de oudheid verdeelt de precessie cyclus de wereldgeschiedenis in tijdperken die gekoppeld zijn aan de tekens van de dierenriem. Oosterse spirituele tradities zoals de Hindoe filosofie hebben altijd gesproken over het feit dat de mensheid door wisselende tijdperken van spirituele verlichting en duisternis is gegaan die waarschijnlijk gekoppeld zijn aan dit precessie fenomeen. Het einde van het Vissen tijdperk wordt aldus geassocieerd met het verlaten van de duisternis en het binnengaan van een nieuw gouden tijdperk. Dit oude idee van wereldtijdperken laat zich vergelijken met de Maya filosofie van de zonnen tijdperken. Volgens de Maya naderen we het einde van de vierde zon en zal aan het einde van 2012 het tijdperk van de vijfde zon aanbreken. Volgens Maya onderzoeker John Major Jenkins is deze belangrijke gebeurtenis te achterhalen uit de symboliek van de Maya tempels te Izapa in Mexico. Deze plaats zou verwijzen naar de galactische winter zonnewende zon uitlijning die plaatsvindt aan het einde van de Maya kalender. De tempelplaats te Izapa is dus een gedenkplaats en ode aan het begin van dit nieuwe tijdperk waar we voor staan aldus Jenkins, die deze plaats afgelopen winter nog heeft bezocht om zijn theorieën over deze uitlijning ter plaatse zowel visueel als instrumenteel te verifiëren.
Deze bijzonder galactische winterzonnewende uitlijning van 2012 wordt ook beschreven in een andere vorm, namelijk als de ‘Grote Galactische Conjunctie’. Dit is een ontdekking uit 1996 van de Russische professor Dr. Sergey Smelyakov. Dr. Smelyakov doceert wiskunde aan de universiteit van Charkow in de Oekraïne en is daarnaast voorzitter van ISAR, een internationaal astrologisch onderzoekscentrum. De Grote Galactische Conjunctie is het samenvallen van twee kruisen, het ‘aardse kruis’ met het ‘kosmische kruis’.
Het eerste kruis, het aardse kruis bevindt zich op de ecliptica, de denkbeeldige jaarlijkse baan van de zon om de aarde. De ecliptica ligt in het vlak waarin alle planeten hun rondjes rond de zon draaien. De as van de aarde staat niet haaks op dit vlak maar helt onder een hoek van ongeveer 23 graden over. Het gevolg is dat de ecliptica en de equator van de aarde elkaar snijden (zie figuur 1). Deze snijlijn is de eerste lijn van het aardse kruis.
Op deze snijlijn vinden we aan weerszijden twee punten de equinox punten genaamd. Deze equinoxen (Latijn voor Aqui= gelijke, Noctium = nacht) bepalen de momenten in het jaar waarop de zon recht boven de equator staat en de dag en nacht even lang zijn. Dit gebeurt tijdens het begin van het voor en najaar en we spreken daarom ook wel van een lente en een herfstequinox.
De zonnewende of solstitium (Latijn voor Sol = Zon, Stitium = stilstaan) is het jaarlijkse moment dat het opklimmen of dalen van de zon aan de hemel tot een stilstand komt en het proces zich omkeert. Dit is het moment dat het begin van de winter of zomer aankondigt. De solstitium punten liggen op een as die haaks staat op de equinox as. De equinox as en de solstitium as vormen tezamen het aardse kruis op de ecliptica (zie figuur 2).
Figuur 2) Aardse kruis op de ecliptica
Tot zover niets nieuws onder de zon zo gezegd. Het wordt pas interessant als we dezelfde aanpak volgen om het galactische kruis te construeren.
Terwijl het aardse kruis is gebaseerd op de omloop van de aarde rond de zon, is het galactische kruis gebaseerd op de omloop van ons zonnestelsel rond het centrum van het melkwegstelsel. Het melkwegstelsel bestaat uit een aantal spiraalarmen en ons zonnestelsel bevindt zich op één van die spiraalarmen aan de buitenkant van de melkweg (zie figuur 3).
Figuur 3) Bovenaanzicht van de spiraalarmen die ons melkwegstelsel vormen.
Ons zonnestelsel doet er 220 tot 300 miljoen jaar over om zijn rondje rond het galactische centrum af te leggen. De equivalent van de aardse ecliptica is dan ook de galactische ecliptica en is de denkbeeldige weg die het galactisch centrum rond ons zonnestelsel aflegt. In werkelijkheid draait natuurlijk ons zonnestelsel om het galactische centrum en niet andersom.
Zoals we dat bij het aardse kruis hebben gezien kunnen we ook voor de galactische variant een kruis vormen bestaande uit equinox en solstitium assen. Dit komt omdat ons zonnestelsel onder een hoek van ongeveer 60 graden staat ten opzichte van het vlak van de melkweg zelf. De eerste lijn van het galactische kruis wordt zo gevormd door de snijlijn van het vlak van het zonnestelsel (ecliptica) en de equator van het melkwegstelsel. Dit is wederom de equinox as. De solstitium as staat hier dus haaks op en beiden vormen het galactische kruis (zie figuur 4).
Figuur 4) Galactische kruis op de ecliptica
Wanneer we nu beiden kruisen over elkaar heen leggen dan ontstaat er iets bijzonders. In figuurlijke zin kruisigen we de aarde op het galactische kruis (zie figuur 5).
Figuur 5) Kruisiging van de aarde op het galactische kruis
Wat direct opvalt, is de kleine hoek die de twee kruisen maken, ze schijnen elkaar bijna te overlappen. Terwijl het aardse kruis ronddraait met een snelheid van één omwenteling in de 26.000 jaar staat het galactische kruis nagenoeg stil omdat deze laatste er 220 tot 300 miljoen jaar over doet.Tijdens een precessie cyclus van 26.000 jaar overlappen beide kruisen elkaar hierdoor precies vier maal en deze momenten noemen we nu de Grote Galactische Conjuncties. De laatste keer dat deze uiterst unieke en bijzondere gebeurtenis plaatsvond was in mei 1998.
Omdat deze datum slechts een schatting is en bovendien de uitwerking van deze Grote Galactische Conjunctie langdurig doorwerkt spreken we liever over een periode dan van een datum en nemen voor de laatste Grote Galactische Conjunctie de periode van 1978 tot 2017.
Het is opvallend dat we dit dubbele kruis terug vinden in een belangrijk Maya symbool ‘Hunab Ku’ genaamd. Volgens Maya kenner José Argüelles stelt dit symbool het centrum van de melkweg voor. Hunab Ku was voor de Maya de schepper van ‘maat en beweging’ en vormt het galactische bewustzijn waarmee de aarde in contact zou staan. Of dit symbool werkelijk een Maya symbool is wordt echter door andere onderzoekers in twijfel getrokken, vast staat in ieder geval wel dat het een symbool van de Azteken was.
Hunab Ku als centrum van onze melkweg
Maar wat betekent dit nu allemaal precies?
Wel deze conjunctie betekent het begin van een nieuw tijdperk aangezien we een nieuw kwadrant van de precessie cirkel zijn binnengegaan. Deze kwadranten werden door de Ouden gezien als de vier tijdperken waar de spirituele evolutie van de mensheid in kan worden onderverdeeld. De beginpunten van deze tijdperken corresponderen met de vier Grote Galactische Conjuncties aldus Dr. Smelyakov.
De discussie over de aanvang van het Nieuwe Tijdperk (Waterman) krijgt door deze nieuwe invalshoek een geheel andere wending. Het probleem is namelijk dat we volgens de beste berekeningen op basis van de zodiak het nog wel enkele eeuwen kan duren voor we de overgang van het teken Vissen naar Waterman zullen waarnemen in het lentepunt.
De berekeningen van Dr. Smelyakov op basis van de laatste Grote Galactische Conjunctie laat zien dat we ons anno 2007 in de overgang van een nieuw tijdperk bevinden. Dr. Smelyakov’s berekeningen komen ook dicht in de buurt van de berekening van de galactische winterzonnewende uitlijning zoals John Major Jenkins deze bepaald heeft. Dit is ook niet vreemd wanneer we beseffen dat het hier om exact dezelfde kosmische gebeurtenis gaat.
Omdat Jenkins deze galactische gebeurtenis gekoppeld heeft aan het aflopen van de Maya kalender op 21 december 2012 en we daarnaast zien dat de voorspellingen van een klimaatsomslag en toename van natuurrampen ondertussen geen profetieën meer zijn maar een harde realiteit, kunnen we stellen dat de Nieuwe Tijd nu al is aangebroken, precies zoals deze voorspeld is door de Maya.
Volgens de Maya gaan we het nieuwe tijdperk pas binnen nadat de aarde gezuiverd is. Nu de aarde aan het galactische kruis genageld is, waarbij we een periode van uitzuiveringen en grote veranderingen tegemoet gaan, zouden we echter niet bevreesd hoeven zijn maar verwachtingsvol uit moeten kijken naar dit nieuwe tijdperk waarin zich een grote transformatie en omslag van het menselijke bewustzijn zal voltrekken, aldus de Maya voorspellingen.
Referenties:
Dr. Smelyakov is een professor wiskunde aan twee universiteiten in Charkow Oekraïne en lid van verschillende academische raden. Hij is vice-president voor de Oekraïne van ‘The International Society for Astrological Research’ en lid van het ‘Golden Fund of Cyclic Science’ van Rusland en president van het Charkov regionale astrologische centrum. www.astrotheos.com
De tekst van dit artikel is een vereenvoudigde weergave van het artikel ‘Crucifying the Earth on the Galactic Cross’ dat in samenwerking met Dr. Smelyakov tot stand is gekomen en is na te lezen op mijn website: www.soulsofdistortion.nl
Dit artikel verscheen in Spiegelbeeld 15e jaargang nr 4. april 2007
