The zero point field

De kwantumfysica toonde in de 20e eeuw het bestaan aan van een alles doordringende achtergrondzee van kwantumenergie in het universum. Dr. Harold Puthoff, professor aan de universiteit van Cambridge, was één van de eersten om deze energie van het universum te meten. De metingen werden uitgevoerd bij nul graden Kelvin, het absolute nulpunt in het universum, wat neerkomt op 273 graden Celsius onder nul. Bij deze temperatuur zou volgens de Newtoniaanse fysica geen molecuul of atoom nog bewegen en er zou om die reden helemaal geen energie meer gemeten kunnen worden! In plaats van geen energie aan te treffen, zoals verwacht werd, vond hij wat hij noemde een ‘kokende heksenketel’ aan energie die vanaf dat moment de naam nulpuntsenergie (Eng: zero point energy) kreeg. Harold Puthoff bewees hiermee dat het fysieke vacuüm in het geheel niet ontdaan is van alle energie maar in plaats daarvan juist een overvloedige hoeveelheid energie kent.
(1)

In de kwantumelektrodynamica wordt de achtergrondzee van kwantumenergie in het universum nu gebruikt om het onzekerheidsprincipe van de kwantumfysica,
en daarmee het onvoorspelbare gedrag van subatomaire deeltjes, te verklaren.

Het wispelturige karakter van de subatomaire deeltjes, zo wordt nu aangenomen, wordt veroorzaakt door het nulpuntsveld (Eng: zero point field). Willekeurig springen virtuele fotonen heen en weer tussen het nulpuntsveld en onze fysieke wereld. Ze botsen met en worden geabsorbeerd door subatomaire deeltjes die aangeslagen worden in een hogere energietoestand. Na nanoseconden wordt de energie weer vrijgegeven door een virtueel foton dat weer terugkeert naar het nulpuntsveld. Het foton wordt een virtueel foton genoemd omdat het heen en weer gaat van en naar het nulpuntsveld en niet hier, in onze materiële wereld, blijft. Het foton wordt alleen gebruikt om energie uit te wisselen tussen het nulpuntsveld en de materiële wereld.

Niet alleen fotonen, maar allerlei soorten elementaire deeltjes verschijnen zomaar volkomen uit het niets in onze fysieke werkelijkheid. Ze lijken afkomstig van het nulpuntsveld, laten even hun gezicht gezien in onze fysieke wereld voor een duizendste of miljoenste deel van een seconde, om vervolgens weer in het niets te verdwijnen. Deze vormen van mystieke deeltjes werden virtuele deeltjes genoemd omdat ze niet stabiel genoeg bleken te zijn om in onze werkelijkheid te blijven hangen. Het nulpuntsveld is aldus een kwantumschuim aan virtuele deeltjes en fotonen. Ons universum lijkt nooit in ruste te zijn, zelfs niet in de als leeg veronderstelde ruimte!

Zelfs in een aardedonkere kamer waar absoluut geen licht van de buitenwereld kan doordringen, meten wetenschappers nog steeds de aanwezigheid van deze virtuele fotonen.

Het bestaan van het nulpuntsveld is al langer bekend in de kwantumwetenschap, maar wetenschappers negeerden lange tijd eenvoudigweg de relevantie ervan.
De invloed van nulpuntsenergie die afkomstig is uit het nulpuntsveld, werd in wetenschappelijke berekeningen verwaarloosd omdat men er alleen maar last van had. Het gevolg was dat het effect van het nulpuntsveld volledige werd geëlimi-neerd omdat men meende dat dit effect toch niet significant was!
In een kleine, maar groeiende kring wetenschappers echter wordt het nulpuntsveld nu wel degelijk serieus genomen. Onder hen bevinden zich befaamde professoren die nu een radicaal andere kijk op onze werkelijkheid hebbben aangenomen. Hun wetenschappelijke ontdekkingen en theorieën zijn controversieel in de ogen van de mainstream wetenschappelijke gemeenschap die vasthoudt aan het oude paradigma waar nog steeds wordt geloofd dat onze wereld uiteindelijk volledig verklaard zal worden door een mechanisch model van het universum.

Het nulpuntsveld wordt steeds populairder bij het grote publiek, mede dankzij wetenschapsjournaliste Lynn McTaggert die het boek schreef ‘Het Veld ,de zoektocht naar de geheime kracht van het universum’. Hiermee bereikte zij een grotere bewustwording van het nulpuntsveld dat anders misschien wel nooit bekend zou zijn geworden bij het grote publiek. Ik kan u dit boek stellig aanraden indien u geïnteresseerd bent in ontdekkingen over het nulpuntsveld en de verbazingwekkende rol die het menselijke bewustzijn speelt in dit veld. Met betrekking tot paranormale verschijnselen is er nu eindelijk een wetenschappelijke basis voor verdere studie.
(2)

Eén van de eerste bladen die uitvoerig berichtten over het nulpuntsveld is “Ode”, dat in Nederland en de Verenigde Staten verschijnt. Het artikel over het nulpuntsveld verscheen in de november oplage van 2003, nummer 61.
(3)

John Wheeler en Richard Feynman van de Princeton universiteit hebben deze nulpuntsenergie voor het eerst op waarde geschat. Zij berekenden dat een kopje nulpuntsenergie genoeg is om alle oceanen ter wereld tot het kookpunt te brengen. Het equivalent aan materie van nulpuntsenergie volgens Einstein’s beroemde formule E= m * c² is 10⁹⁴ gram/cm³! Dit is meer materie per kubieke centimeter dan de totale massa van het gehele universum bedraagt! In tegenstelling tot wat lang gedacht werd, is materie dus niet een verdichte maar juist een verdunde vorm van energie.
(4)

Maar hoe is dit nu mogelijk? We lijken te leven in een grote zee van energie en we merken er helemaal niets van. We zijn net als vissen die ondergedompeld zijn in water maar zich nooit bewust zijn van het feit dat er water om hen heen is.

Haisch en Rueda hebben, uitgaande van Hal Puthoff’s werk, hun bijdrage geleverd aan het nulpuntsveld door Newton’s beroemde traagheidswet te bewijzen, die zegt dat traagheid het product is van massa en acceleratie,
F= m * a. Deze oude wet van Newton was een aanname, een axioma in zijn werk ‘Principia’, de heilige Bijbel van de klassieke natuurkunde, die in de afgelopen driehonderd jaar nooit bewezen kon geworden! Maar door met het nulpuntsveld rekening te houden, konden Haisch en Rueda vervolgens bewijzen dat traagheid of inertie eenvoudigweg het verzet, de weerstand is die voorwerpen ondergaan wanneer ze versneld worden in het nulpuntsveld.
(5)

Er bestaat een wel zeer vreemd verschijnsel in de natuur dat sonoluminescentie genoemd wordt. Het is de transformatie van geluidsgolven in lichtenergie en dit is inmiddels een welbekend experiment geworden in de natuurkunde.

In het experiment wordt een klein bolvormig glas dat met water gevuld is in resonantie gebracht met een harmonische geluidsgolf met een frequentie van 20 kilohertz afkomstig uit luidsprekers. Vervolgens wordt een klein luchtbelletje in het centrum van de bolvormige fles geblazen. Wanneer dit luchtbelletje precies gecentreerd is in de fles, begint het ritmisch te imploderen en licht uit te zenden. Het licht dat uitgezonden wordt in ultrakorte lichtflitsen, vertegenwoordigt het miljardvoudige aan geconcentreerde energie in vergelijking met de energie van het originele geluid. De temperatuur in het centrum van de luchtbel bereikt de astronomische hoogte van 30.000 graden Celcius en de druk is immens.

De mainstream fysica heeft veel problemen met dit experiment en men vermoedt dat er sprake is van koude kernfusie, anderen denken echter dat er een andere verklaring bestaat en dat de overvloedige energie afkomstig is uit het nulpuntsveld. Het sonoluminescentie effect heeft de fantasie van Hollywood filmmakers al geprikkeld en ze hebben al een hele film uitgebracht over dit fenomeen, de film heet ‘Chain Reaction’ (Kettingreactie).

Verder onderzoek over dit natuurfenomeen zou wel eens kunnen leiden tot wat men sonofusie noemt, een soort koude kernfusie waarnaar de fysica al zo lang op zoek is.

Sinds het woord “nulpuntsenergie” de ronde doet, is een nieuwe soort goudzoekers geboren. Veel onderzoekers zijn nu op jacht naar deze nulpuntsenergie omdat er sprake is van vrije energie. Het verhaal gaat dat zelfs Michael Faraday en Nicola Tesla deze toepassing van vrije energie al eerder ontdekt hadden. Wanneer je eenmaal weet hoe je het moet aanboren, kun je het aftappen uit het vacuüm in een hoeveelheid die werkelijk onuitputtelijk is. Stelt u zich eens voor, uw tv thuis zonder een stroomkabel omdat hij op energie werkt die rechtstreeks uit de ruimte ontvangen wordt? Kunt u zich dit voorstellen, enig idee wat het betekent? Zeg maar dag met het handje tegen de olie, misschien heeft u nu enig idee. In een wereld die zwaar afhankelijk is van olie zullen veel mensen die aan de macht zijn niet erg blij zijn met deze nieuwe vorm van energie omdat ze misschien wel eens hun macht en rijkdom zouden kunnen verliezen.

Het is dan ook om deze reden en de mogelijke militaire toepassingen dat deze uitvindingen wereldwijd onderdrukt zijn geweest in de afgelopen decennia. De regering van de Verenigde Staten verbiedt zelfs om patenten te exporteren als aangenomen wordt dat ze een gevaarlijke militaire toepassing kunnen hebben. Gepensioneerd legerluitenant Tom Bearden heeft echter een zogenaamd ‘overunity’ vrije energie apparaat gepatenteerd dat hij de ‘Motionless Electromagnetic Generator’ of MEG gedoopt heeft. Overunity wil in dit verband zeggen dat er meer energie uit het apparaat komt dan erin gaat. Bearden beweert dat zijn MEG 100 keer meer energie oplevert dan de energie die er voor nodig is om het apparaat aan de praat te houden. Zijn uitvinding zou niet in conflict zijn met de wet van behoud van energie, de tweede wet van de thermodynamica, omdat het apparaat deze energie tapt uit het vacuüm. Jean Louis Naudin die Bearden’s MEG gerepliceerd heeft, bevestigt zijn claim dat de MEG een overunity-apparaat is.

Bearden heeft het werk van de 19e eeuwse James Clerk Maxwell’s, de oprichter van de klassieke elektrodynamische theorie, stilletjes overgedaan. Hij zegt dat de interpretatie van het originele werk van Maxwell serieuze fouten bevat en dat deze misinterpretatie te wijten is aan de vereenvoudiging van Maxwell’s vergelijkingen zoals die door Lorentz en Heaviside later zijn doorgevoerd. Bearden ontdekte dat hierdoor de oorspronkelijke vergelijkingen van Maxwell over het hoofd gezien zijn op hun mogelijkheid om vrije energie te ontrekken uit het vacuüm. Bearden bevindt zich met deze uitspraak in goed gezelschap omdat ook Max Planck, de grondlegger van de kwantumfysica, destijds al suggereerde dat de geldigheid van Maxwell’s vergelijkingen opnieuw diende te worden bekeken.

In lekentermen is Bearden’s MEG-apparaat eigenlijk een geladen dipool, bestaande uit twee geladen platen. Hij legt uit dat het fysieke vacuüm een virtuele fotonflux creëert van elektromagnetische energie die het potentiaal-verschil van de elektrische dipool instandhoudt.

Het dipoolpotentiaal is eigenlijk het evenwicht dat tot stand komt tussen de ontlading en de aanvulling van virtuele fotonen uit het vacuüm. Bij gevolg is het statische elektrische veld helemaal niet statisch, het lijkt alleen maar zo (vergelijk het met een waterval). Van een afstand gezien lijkt deze op een muur van water, maar nader bestudeerd blijkt het een stroom van water te zijn. Het geheim van de MEG is nu dat de ontlading van de dipool niet plaatsvindt in het circuit van de dipool zelf, maar in een ander, gescheiden, elektrisch circuit. Hierna zal het vacuüm automatisch de lading van de ontladen dipool aanvullen om weer een evenwicht te creëren. De lading vloeit uiteindelijk in een ander circuit en is in staat om echt elektrisch vermogen te leveren.

Op deze wijze kan nulpuntsenergie aan het vacuüm onttrokken worden om ontladen te worden in een elektrisch circuit. Bearden zegt dat al onze huidige elektrische energiebronnen zoals batterijen, dynamo’s en energiecentrales allemaal één en hetzelfde probleem gemeen hebben. Wanneer de elektrische stroom teruggevoerd wordt naar de bron die de elektrische stroom in eerste instantie op gang heeft gebracht, vernietigen we de virtuele fotonflux met het vacuüm. Onwetend hebben we zo emmers vol nulpuntsenergie geschept uit de rivier, maar deze onbedoeld ook weer direct terug in de rivier gegooid.

Tom Bearden heeft daarnaast nog een nieuwe vorm van elektrische energie ontdekt. Zoals hij al uitlegde, zijn de vier Maxwell-vergelijkingen die vandaag de dag nog steeds gebruikt worden in de elektrotechniek, vereenvoudigde versies van Maxwell’s originele werk. Volgens Bearden heeft Oliver Heavisde het scalaire gedeelte van de complexe getallen uit Maxwell’s vergelijkingen voor het gemak maar weggelaten waardoor alleen de vectoren in Maxwell’s vergelijkingen overbleven om zo berekeningen te vereenvoudigen.

Dit is de reden waarom de wetenschap vandaag de dag alleen de klassieke, transversale, elektromagnetische golf kent. In een transversale golf oscilleren de elektrische en magnetische velden loodrecht op de voortplantingsrichting van de golf zelf. Bearden beweert nu dat door het weghalen van het scalaire gedeelte in Maxwell’s vergelijkingen het feit over het hoofd wordt gezien dat energie zich ook longitudinaal kan voortplanten, als een supraluminale golf (sneller dan het licht). Longitudinale golven lijken op geluidsgolven en oscilleren in dezelfde richting als hun voortplanting.

Volgens Bearden zit de interne longitudinale golf verstopt in de elektromagnetische golf en deze fundamentelere golf komt voor in alle bekende willekeurige elektromagnetische velden. De scalaire component van de elektromagnetische golf kan gecreëerd worden uit twee tegengestelde elektromagnetische golven, een golf en zijn anti-golf. Beide golven zullen elkaars elektrische en magnetische veldcomponenten elimineren wanneer de golven ruimtelijk in fase, maar in de tijd gezien 180 graden in tegenfase zijn. Het resultaat is een elektromagnetische scalaire golf. Deze scalaire golf reist in het tijdsdomein en verschilt compleet van zijn transversale elektromagnetische broer die door de driedimensionale ruimte reist. “We moeten tijd zien als een gecomprimeerde vorm van energie net zoals materie dat is”, aldus Bearden. Denk maar aan Einstein’s beroemde wet die zegt dat energie gelijk is aan massa maal de lichtsnelheid in het kwadraat.

Welnu, dezelfde hoeveelheid overvloedige gecomprimeerde energie vinden we terug in het tijdsdomein en kan gewonnen worden wanneer de longitudinale scalaire elektromagnetische golven van het tijdsdomein geconverteerd worden in ordinaire transversale elektromagnetische golven. De conversie van scalaire elektromagnetische energie in transversale elektromagnetische energie wordt ook wel scalaire interferometrie genoemd en is het resultaat van twee interfererende scalaire golven. Het is het tegenovergestelde effect van het zichzelf annihileren van twee transversale elektromagnetische golven die juist de scalaire golf opleverden.

De virtuele fotonflux die optreedt tussen de dipool en het vacuüm, zoals hierboven vermeld, is precies wat scalaire golven zijn. Dus scalaire golven zijn totaal verschillend van elektromagnetische golven, zo kunnen ze over immense afstanden reizen zonder noemenswaardig aan energie in te boeten met supraluminale snelheden (sneller dan het licht).

Wanneer scalaire golven gecreëerd worden door een dipool, zoals een batterij, een generator of een permanente magneet met twee polen, zal de polarisatie van de lading scalaire golven creëren die heen en weer gaan tussen dipool en vacuüm. Elke dipool in het universum, van het atoom met zijn positieve en negatieve lading, tot de aarde en de zon met hun magnetische velden en alle andere hemellichamen in het universum, stralen bij gevolg scalaire golven uit. Scalaire golven zijn dus in principe overal te vinden in het universum, ze vullen het vacuüm en maken van het vacuüm een gevulde ruimte van nulpuntsenergie.

Aan het begin van de 20e eeuw was Nicola Tesla de eerste die deze scalaire golven ontdekte. Hij gebruikte inductiespoelen om deze scalaire golven op te wekken. Hij heeft talloze experimenten uitgevoerd waarbij hij scalaire golven over de aarde stuurde om te bewijzen dat scalaire golven zich kunnen voortplanten over lange afstanden zonder verlies aan veldsterkte. In tegenstelling tot de bekende elektromagnetische golf, waarvan de energie afneemt met een gradiënt gelijk aan het kwadraat van de afstand tot de bron, konden Tesla’s longitudinale golven elke afstand vrijwel zonder energieverlies overbruggen.

Tesla geloofde in zijn tijd in het bestaan van de ether en in de mogelijkheid dat er vrije energie aan onttrokken kon worden die de redding zou kunnen vormen van de mensheid. Hij sprak het Amerikaanse ‘Institute of Electrical Engineers’ toe in 1891 met deze woorden: ‘.. met het vermogen dat eraan onttrokken kan worden, met elke moeiteloos verkregen vorm van energie, uit voorraden die voor altijd onuitputtelijk zijn, zal de mensheid met grote stappen voorwaarts gaan, het is slechts een kwestie van tijd opdat de mens zal slagen hun machines aan te sluiten op de raderen van de natuur’.

Tom Bearden’s scalaire golven zijn ook ontdekt door Russische wetenschappers. De Russen echter hebben de scalaire golven een andere naam gegeven, ze noemen ze torsiegolven. We zullen later in dit boek veel meer over deze torsiegolven tegenkomen. Als voormalig militair is Bearden ervan overtuigd dat de Russen deze technologie gebruikt hebben om een arsenaal aan scalaire wapens te ontwikkelen tijdens de Koude Oorlog. Deze wapens zijn gebaseerd op Tesla’s houwitser, een dodelijk scalair wapen dat onze hedendaagse massavernietigingswapens in vergelijking doen verbleken. In hun mildste vorm kunnen deze wapens gebruikt worden om het weer te manipuleren en te modificeren, ze kunnen orkanen en tornado’s opwekken en er kunnen zelfs aardbevingen mee worden opgewekt. In de meest agressieve toepassing kunnen ze onze hedendaagse beschaving wegvagen met een ontembare dodelijke kracht.

Maar aan de andere kant gaan de mogelijke vreedzame toepassingen van deze scalaire golven onze fantasie ver te boven en in tegenstelling tot welke andere technologie dan ook die deze aarde ooit gezien heeft, kunnen zij ons naar een Gouden Eeuw leiden. Ze beloven vrije energie en antigravitatie-voortstuwing en medische toepassingen die beloven elke ziekte te kunnen genezen door het terugdraaien van het ziektebeeld in de tijd. Volgens Bearden gebruikte Antoine Priore in de zestiger en zeventiger jaren al een voorloper van zijn gepatenteerde medische toepassingen van scalaire golftechnologie en Priore’s testen op dieren bewezen dat hij in staat was om bijna alle mogelijke vormen van kanker te genezen. De verklaring voor deze wonderbaarlijke genezingen is dat de beschadigde cellen door de scalaire golven gedwongen worden om hun vorige gezonde toestand weer aan te nemen. Scalaire golftechnologie zou dus de technologie van wonderen worden als we Bearden’s woorden moeten geloven.

Zijn theorie, verwoord in het boek ‘Energy from the vacuum, concepts & principles’ zou bewezen worden door het eerste op de markt gebrachte apparaat dat de ‘Patterson Power Cel’ wordt genoemd, een innovatief overunity energie- apparaat.

De Patterson Power Cel is ontwikkeld en gepatenteerd door James A. Patterson, wetenschapper aan het de ‘Clean Energy Technologies’ te Dallas. Het is een afgesloten glas gevuld met duizenden kleine met palladium gecoate bolletjes die dienen als elektroden. De cel werkt op zwaar water. Wanneer hij opgestart wordt met een gering ingangsvermogen van 1,4 Watt, wordt een enorme hoeveelheid warmte geproduceerd met een vermogen dat honderden malen groter is dan de ingevoerde energie. Men beweert dat het Amerikaanse octrooibureau het systeem getest heeft en er al vier patenten aan heeft toegekend. De werking van de cel wordt nu bestudeerd door verschillende universiteiten over de hele wereld en wordt zeer serieus genomen; de vraag is niet òf het systeem werkt, maar hòe het werkt.
(6)

Vortex technologie uit de oudheid

Robert A. Patterson is een opmerkelijk ingenieur die zichzelf onderwezen heeft in vortex (draaikolk) technologie en het werk bestudeerd heeft van Viktor Schauberger. Viktor Schauberger werkte aan vortextechnologie voor de nazi’s tijdens WO II en heeft veel opmerkelijke uitvindingen gedaan die, net als die van Tesla, bijna in vergetelheid zijn geraakt. Hun waardevolle bijdrage voor de wetenschap wordt nu eindelijk erkend door pioniers, nu de energietekorten in de wereld naar hun climax groeien. We zullen vortextechnologieën en de elektrische toepassing ervan bestuderen bij Daniel Winter’s implosiefysica in hoofdstuk 6 (‘Ether vibraties’). De beste voorstelling van een vortex of draaikolk is een tornado die de lucht naar binnen zuigt en ongelofelijk krachtige wervelwinden accumuleert in het centrum, het oog.

Onder Patterson’s uitvindingen van toegepaste vortextechnologie bevindt zich een RAM-implosievleugel die bevestigd kan worden op het dak van een auto. Deze vleugel creëert een imploderende vortex voor de auto en een expanderende vortex achter de auto, zodanig dat de stuwende werking van de achterste vortex, de zuiging van de voorste vortex versterkt. Het netto-effect is dat het brandstofverbruik met een factor 2 tot 3 drastisch teruggebracht wordt.

Deze geweldige brandstofbesparing is het gevolg van de afname van de luchtweerstand van de auto. Als beoefenaar van de Chinese vechtkunst Wing Chu Kung Fu, kreeg Patterson het inzicht om de energie van zijn tegenstander die een uithaal naar hem maakt zodanig te gebruiken dat deze gunstig voor hem uitpakt, en gebruikt wordt om zijn tegenstander uit balans te halen. Dit is een algemeen toegepaste techniek in veel vechtsporten. In analogie met de vechtsport was Patterson’s tegenstander de luchtweerstand van zijn auto die overwonnen moest worden. Patterson legt uit dat de energie van de luchtweerstand zo geleid kan worden dat deze nuttige arbeid gaat verrichten. Dit is dan ook precies wat de RAM-implosievleugel doet.

Patterson realiseerde zich ineens dat hetzelfde vortexpompende mechanisme van zijn RAM-implosievleugel, die gebaseerd is op aërodynamica, ook wel eens een elektrische tegenhanger zou kunnen hebben in de elektrodynamica, wanneer deze zou worden toegepast op de nulpuntsenergie uit het vacuüm. Wat nu als hij deze nulpuntsenergie zou kunnen oppompen door gebruik te maken van elektronische circuits die de vortextechnologie nabootst van het ontwerp van zijn vleugel?

Het meest verbazingwekkende is dat zijn volgende verlichte idee geïnspireerd werd door een andere Aziatische kunstvorm, een Japans Dogubeeldje. Hij kwam dit beeldje toevallig tegen in het boek ‘ The Antigravity Handbook’ van David Hatcher Childress. Deze oerlelijke beeldjes dateren van zo’n 10.000 jaar geleden. Zoekend naar het elektronische equivalent van zijn RAM-implosievleugel, realiseerde hij zich ineens dat dit het moet zijn. Nou u en ik, al hadden we nog eens 10.000 jaar de tijd om te staren naar dit lelijke beeldje, we zouden zeer waarschijnlijk nooit op het idee gekomen zijn. Maar volgens Patterson is dit beeldje de schematische representatie van wat hij een elektrogravitatie propulsiesysteem noemt.

Japans Dogu beeldje en de vertaling naar space age technologie
(Met dank aan Robert A. Patterson, quantumgravitics.tripod.com)

Door middel van dit beeldje ontwikkelde hij een elektronisch apparaat dat nulpuntsenergie oppompt en hij gaf het de naam ‘Dampened-wave Oscillatory Gravitic Unit’ (DOGU). “Het apparaat gebruikt veel Tesla-technologie om vrije energie aan de ruimte te onttrekken”, aldus de ontwerper. In principe spreekt de werking van het apparaat voor zichzelf en voorziet het in de eigen energie door gebruik te maken van een antennetechnologie die de elektromagnetische resonantiefrequenties die voorkomen in de vrije ruimte bijeen schraapt.

Alsof de DOGU-uitvinding van Patterson al niet meer is dan wat de mainstream wetenschap aan kan, de idee dat onze planeet rond 8000 jaar v.Chr. de thuisbasis zou kunnen zijn geweest van culturen die toegang hadden tot dezelfde space-age technologie die wij net aan het ontdekken zijn, is gewoonweg duizelingwekkend. We zullen echter veelvuldig in dit boek aantonen dat er inderdaad hogere beschavingen voor de onze bestaan hebben en dat hun wetenschappelijke hoogstandjes doorgegeven zijn naar ons tijdperk door middel van artefacten waarvan de wetenschappelijke betekenis compleet ontgaan is aan de archeologen die ze opgegraven hebben en die zich alleen konden verwonderen over de schoonheid van de kunst zelf. In hoofdstuk 1 ‘Veranderende aarde’ vermeldden we dat Edgar Cayce voorspeld had dat de wetenschap van het gezonken continent Atlantis boven water zou komen en de DOGU-artefacten uit de Oudheid kunnen gezien worden als bewijsstukken die Cayce’s beweringen ondersteunen.
(7)

Het Hutchison-effect is een bonte verzameling fenomenen die ontdekt is door de flamboyante John Hutchison in 1979. John Hutchison woont in Vancouver in Canada in een appartement dat hij helemaal volgestouwd heeft met elektronische apparatuur.

Hutchison is in zijn appartement aan het experimenteren geweest met scalaire golven, waarbij hij gebruik maakte van Teslaspoelen en een Van de Graaff-generator. Door middel van radiogolfinterferentie met een laag vermogen maar een hoge spanning van wel honderden kiloVolts ontdekte hij verbazingwekkende effecten zoals:

Al deze effecten zijn op video vastgelegd en hij heeft zijn uitvindingen al aan veel gekwalificeerde wetenschappers en beroemde mensen getoond die hem nu financieel steunen. Het Hutchinson-effect wordt gedemonstreerd in filmpjes op het internet. In zijn filmpjes zien we voorwerpen zweven in de ruimte en metalen vibreren alsof het puddinkjes zijn. Er wordt zelfs een zware kanonskogel geleviteerd. Daarnaast is hij in staat om de versmelting te laten zien van verschillende materialen zoals hout en metaal. Het hout dompelt eenvoudigweg onder in het metaal en wanneer het Hutchinson-apparaat uitgeschakeld wordt, blijft het hout zitten alsof het in het metaal gelijmd zit! Op dezelfde manier heeft hij munten in aluminium staven gesmolten.

Zijn experimenten tarten gewoonweg alle bestaande natuurwetten! Zijn afwijkende golven hebben anti-zwaartekrachteigenschappen en lijken de ruimtetijd zelf te veranderen. Hij is in staat om metalen te smelten zonder brandplekken of zichtbare hittestraling. Materialen zoals hout die in de buurt gehouden worden van het smeltende metaal, vliegen niet in brand! Dit gaat eenvoudigweg tegen de wet van de thermodynamica in, die stelt dat ten minste een warmtestraling opgemerkt zou moeten worden. Op een of andere manier lijkt zijn apparaat de normale organisatie van de atomen in het materiaal te ontregelen. Het is net alsof de Van der Waalskrachten die de atomen binden in het materiaal tijdelijk uitgeschakeld worden zodat de atomen vrijkomen om in een nieuwe configuratie gegoten te worden.

John Hutchinson heeft ook een zichzelf instandhoudende batterij uitgevonden die zichzelf herlaadt middels nulpuntsenergie, althans dat is zijn bewering. De batterij genereert 18V bij 250mA! Hij zegt dat hij bij deze laatste uitvinding de hulp ingeroepen heeft van Tom Bearden!

John Hutchison met zijn zelf oplaadbare batterij
(Met dank aan John Hutchison, www.hutchisoneffectonline.com)

Onverklaarbare fracturen en fusies van munten en hout in metaal
(Met dank aan John Hutchison, www.hutchisoneffectonline.com)

Steven Greer heeft er met zijn ‘Disclosure Project’ zijn levenswerk van gemaakt de waarheid te achterhalen over vrije energie. Hij oefent druk uit op politici in de Verenigde Staten om met de waarheid voor de dag te komen. Volgens Greer zou de nucleaire wapenwedloop ten tijde van de Koude Oorlog een politiek klimaat geschapen hebben in de Verenigde Staten waarbij topgeheime projecten gelanceerd werden om geavanceerde militaire technieken te ontwikkelen. Deze geheime projecten werden uitgevoerd onder de striktste vormen van geheimhouding en slechts enkelen waren op de hoogte van deze programma’s. Gaandeweg werden zaken zo complex en liep het zo uit de hand terwijl er illegaal miljarden Amerikaans dollars aan overheidssteun verslonden werden, dat congresleden en zelfs de president zelf de totale zeggenschap over deze projecten kwijtraakten.

Greer beweert honderden klokkenluiders in de militaire en wetenschappelijke gemeenschap alsmede het bedrijfsleven gevonden te hebben die documenten, fysiek bewijs en getuigenverklaringen kunnen geven van de opzettelijke onderdrukking van geavanceerde technologische informatie. De militairen en de inlichtingendiensten verhinderen publieke toegang tot technologieën die definitief de conventionele olie-, kolen- en nucleaire energie kunnen vervangen. Deze technologieën zijn ontwikkeld in de Verenigde Staten voor militaire toepassingen, ze maar zouden, eenmaal vreedzaam toegepast, vorm kunnen geven aan een totaal nieuwe, niet-vervuilende, beschaving en zo onze planeet redden.
(9)

We zouden tevens een einde kunnen maken aan armoede in de wereld door de nulpuntsenergie van het vacuüm af te tappen. Het zou lokaal gebruikt kunnen worden in ontwikkelingslanden omdat een infrastructuur of elektriciteitsnetwerk niet meer nodig is. Met de overvloed aan lokale energie wordt het mogelijk om zoetwater te creëren uit zeewater ten behoeve van irrigatie in gebieden die nu lijden onder de droogte.

De lege ruimte blijkt in het geheel niet leeg te zijn. Het fysieke vacuüm dat door de natuurkunde lange tijd als absoluut leeg werd beschouwd, is feitelijk oneindig vol. Het vacuüm bevat een overvloedige hoeveelheid energie, de nulpuntsenergie. Er bestaat een kosmische dans van energie die heen en weer gaat tussen de fysieke wereld en het nulpuntsveld (Eng: zero point field), een constante creatie en vernietiging van materie vanuit de leegte. De continue stroom van energie in en uit de materiële wereld lijkt op wat de Oosterse hindoeïstische kosmologie beschrijft als de kosmische dans van Shiva.

Zou het kunnen zijn dat wat de wetenschappers waarnemen als nulpuntsenergie in feite ons eigen collectieve bewustzijn is, en dat we de fysieke wereld zelf creëren vanuit deze energie? Als bewustzijn inderdaad de eerste oorzaak is van de fysieke realiteit en niet het gevolgd ervan, dan hebben we op zijn minst een kandidaat geïdentificeerd voor deze spirituele energie!

In het volgende hoofdstuk zullen we zien hoe een oude wetenschap, die door de eeuwen heen in het geheim bewaard gebleven is, door de moderne wetenschap in ere hersteld wordt. Deze oude kennis wordt Heilige Geometrie genoemd en om de één of andere reden was het erg belangrijk om haar te bewaren voor toekomstige generaties. In de Oudheid werd het onderwezen in de mysteriescholen van de oude Egyptenaren en de Grieken. Door de geschiedenis heen werd van de ingewijden verwacht dat ze deze kennis geheim hielden, op straffe van de dood. In het Westen werd deze kennis bewaard in gnostische kringen, geheime genootschappen en de vrijmetselarij.

De wetenschap van de Heilige Geometrie stelt dat alles in het universum een onderliggende onzichtbare geometrische structuur heeft die een bepaald fundamenteel principe volgt. Hedendaagse wetenschappers gebruiken nu de Heilige Geometrie om te verklaren hoe de fysieke werkelijkheid geconstrueerd wordt uit de alom aanwezige en alles doordringende achtergrondenergie van het fysieke vacuüm.